Waar blijven ónze politici?

De tweede is dat onze wegen richting Brussel en Antwerpen finaal dichtslibben en Limburgers die in eigen streek geen werk vinden straks ook niet meer naar daar kunnen rijden om daar wel te kunnen werken. Dat brengt ons tot de vraag hoe we deze vicieuze cirkel kunnen doorbreken?

We hebben eerder bij herhaling geschreven dat onze politici niet altijd al onze problemen kunnen en moeten oplossen. We hebben zelf verantwoordelijkheden. Maar in dit dossier zijn zij de enigen die voor een ommekeer kunnen zorgen. En dan kunnen we niet anders dan vaststellen dat onze Limburgse politici vreselijk nalatend zijn.

Het lijkt er sterk op dat de spoorwegen hen hoegenaamd niet interesseren. Niet in de tewerkstelling die daar het gevolg van kan zijn in Limburg. Niet in de noden van de Limburgse reizigers. Dat moet anders.

Het minste wat we van hen kunnen verwachten is dat ze het dossier consequent opvolgen en de verantwoordelijke ministers tot de orde roepen. Op een vriendelijke manier en wanneer nodig door keihard met de vuist op tafel te slaan in Brussel. Aan steekvlam-verontwaardiging hebben we niks. Er is dringend nood aan een prioriteitenlijst en een strategie om die lijst te realiseren.

Wat betreft de prioriteiten kunnen onze politici zich laten inspireren door de tien prioriteiten zoals die vrijdag door de Limburgse sociale partners naar voren werden geschoven. Dat is niets te veel gevraagd.