De prijs van een uur arbeid is een belangrijk gegeven om werk hier te houden en aan te trekken. Zeker in de maakindustrie. Met lagelonenlanden zullen we nooit kunnen concurreren, daarvoor is het verschil te groot. Maarwe moeten minstens naar het niveau dalen van onze voornaamste handelspartners.
En hoeveel moetenwe dan dalen? De vakbonden minimaliseren de kloof. Ze zou minder dan 3 procent bedragen. Dat is juist, wanneer we 1996 als referentiejaar nemen. In zeventien jaar zijn we 3 procent duurder geworden dan onze concurrenten. Tot zover klopt de redenering.
Maar die berekeningswijze negeert de realiteit. Ze gaat er immers van uit dat er tot 1996 geen probleem was van loonhandicap, dat onze lonen toen níét duurder waren dan die van onze concurrenten. En dat is niet juist. Midden jaren negentig waren we al 8 procent duurder. Opgeteld bij de 3 procent die er bijkwam, zitten we dus boven de 10 procent.
Laten we de discussie eerlijk en objectief voeren. Met struisvogelpolitiek zullen we er niet in slagen bedrijven hier te houden of potentiële investeerders aan te trekken.
http://www.gva.be/cnt/dmf20141219_01437721/met-struisvogelpolitiek-komen...