In tegenstelling tot Chris Reniers ben ik gisteren weinig mensen tegengekomen die wild enthousiast waren over deze zoveelste staking, nota bene de 13de stiptheidsactie, betoging, staking of parade tegen de regering-Michel sinds september 2014. Ook op sociale media was het boe-
geroep hoorbaar. En neen, het is niet omdat een gewone burger tegen deze staking is, dat hij automatisch tot een of ander rechts, liberaal clubje hoort. Als dat zo was, zouden de liberalen en N-VA samen geen 67, maar minstens 100 van de 150 kamerzetels halen.
Hoe langer hoe meer wordt duidelijk dat de socialistische vakbond aan partijpolitiek doet. Ze wordt daarin gesteund door sp.a en PS, want daar zijn ze maar al te blij met al dat zichtbare verzet tegen de federale regering. Als het over een jaar sociale verkiezingen zijn, kunnen ABVV en FGTB zich op de borst kloppen dat ze nooit gecollaboreerd hebben met het rechtse beleid van Michel I. Dat de christelijke vakbond ACV en de liberale kameraden van ACLVB wél willen onderhandelen, zal hen worst wezen. Dat staken door hun toedoen verwordt tot een bazooka zonder loop, ook daar hebben ze geen boodschap aan. Ze staken tot ze doodvallen. Bewijs daarvan is dat de ijzers al in het vuur worden gelegd om op 12 mei een nieuwe, nationale 24 urenstaking te houden.
ACV en ACLVB geloven wél nog in het overleg. Zij wachten de onderhandelingen over de tax shift af, waar ze de regering de kans geven om evenwicht in haar beleid te brengen door lasten op arbeid te verschuiven naar inkomens uit grote vermogens. De twee vakbonden waarschuwden al dat ze hard op tafel zullen slaan als het met die tax shift de verkeerde richting uitgaat. Ondertussen blijven de socialistische vakbondsleiders met de fanfare op kop de straat op trekken, ook al leidt dit niet tot resultaten en wordt iedereen, inclusief zijzelf, daar slechter van. Het is knudde met de pet op. In niet zo fatsoenlijk Nederlands is dat een of andere uitdrukking met peren.