De tweede verklaring is dat de Vlaamse regering wel meer bevoegdheden kreeg, maar niet alle bijhorende financiële middelen. Het is de bijdrage van Vlaanderen aan de sanering van de overheidsfinanciën. Het maakt dat Vlaanderen moet besparen. Daar bovenop komt het gegeven dat Vlaanderen van Europa niet langer mag investeren buiten de begroting, zoals de vorige Vlaamse regeringen dat de voorbije tien jaar wel deden. Kortom, in plaats van elk jaar steeds meer geld uit te geven zoals alle voorgaande Vlaamse regeringen dat konden doen, moet deze Vlaamse regering de knip op de beurs houden. Er valt dus weinig aan te kondigen, tenzij besparingen hier en besparingen daar. Het vreemde is dat wij als burgers verslaafd zijn aan nieuwe overheidsinitiatieven. We vinden steeds vaker dat de overheid dit en dat en nog veel meer moet doen. Daarbij vergetend dat we al die initiatieven uiteindelijk zelf betalen via onze belastingen.
Dit hoeft niet weg te nemen dat de Vlaamse regering van meer ambitie zou moeten getuigen. Beter doen met minder middelen is geen onoverkomelijke opdracht. Het veronderstelt creativiteit. Creatieve ideeën ontstaan het gemakkelijkst tijdens vergaderingen waarop men samenwerkt en elkaars losse ideeën versterkt. Dan moet men elkaar wel willen helpen en elkaar het succes gunnen. Misschien is dat wel het grootste probleem van deze Vlaamse regering.